Στο Ελλάδισταν της μεταπολίτευσης ήταν και παραμένει μέγα αμάρτημα να κάνεις πολιτική ανάπτυξης στηριγμένη και στην ενίσχυση της ιδιωτικής οικονομίας…
Η κρίση του 1973 (πετρελαϊκή μόνο) οδήγησε εκτός λειτουργίας 85 (ογκώδεις τότε) βιομηχανίες. Γιατί; Το σκεφτήκαμε τώρα που μας γδέρνει η ενεργειακή;
Πώς είδαμε τότε, από την πρώτη μέρα της μεταπολίτευσης (τον Ιούλιο του 1974), την πετρελαϊκή κρίση που εκτός των άλλων ξερίζωσε και την ελληνική βιομηχανία;
Μόνο πολιτικά. Καθαρά πολιτικά. Χωρίς να μετρήσουμε το αύριο και τις ανάγκες της οικονομίας του τόπου.
Μας έφθανε να κρατικοποιήσουμε τα τότε ερείπια της κρίσης. Να εξαγοράσουμε τον εργατοπατερισμό παραδίδοντάς του (από το 1975 και μετά) ό,τι απέμεινε σε βιομηχανικά συγκροτήματα, αλλά και σε κλάδους.
Έτσι διαλύσαμε την τότε ισχυρότατη ναυπηγική βιομηχανία. Τότε δώσαμε το πρώτο χτύπημα στις μικρομεσαίες, δορυφορικές και με δουλειές φασόν, στα ναυπηγεία, στον τότε χώρο κατασκευών και σιδηροβιομηχανίας.
Τότε ξεκίνησε ο ξεριζωμός της χημικής μας βιομηχανίας, της βιομηχανίας ειδών αμύνης, της μεταλλουργίας, της χαλυβουργίας. Και ας έκαναν κύκλο ανταγωνιστικής παρουσίας τους και στην παγκόσμια αγορά.
Έτσι “κάψαμε” ανταγωνιστικά τη μεταλλευτική βιομηχανία, μεγάλο μέρος από την τσιμεντοβιομηχανία και αφανίσαμε ό,τι ισχυρό είχαμε στην κλωστοϋφαντουργία.
Ο κομματικός ανταγωνισμός και η υποβάθμιση των αναγκών της οικονομίας σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης, με πηγή του κακού το πετρέλαιο και την ακραία διεθνή κερδοσκοπία, ήταν που έφερε στο 1975-1985 την έξοδό μας από την πορεία με τις δυνατότητες να κρατηθούμε και ανταγωνιστικά.
Από τότε φάνηκε η αποεπένδυση, η αποβιομηχάνιση και η τάση αφανισμού των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων-στηριγμάτων και στην προσπάθεια για αναβάθμιση της θέσης της βιομηχανίας στον ανταγωνισμό.
Τότε χάθηκε η ουσιαστική συμμετοχή των μικρομεσαίων στην αμυντική βιομηχανία, στη ναυπήγηση, στη χαρτοβιομηχανία, στο ξύλο, στο σίδερο και στην εφαρμογή του ηλεκτρισμού στην οικοδομή και στην παραγωγή.
Όταν τα έχει ζήσει αυτά, δημοσιογραφικά, και γυρνάς πίσω να τα ξαναδείς με τα σημερινά δεδομένα δεν φαίνεται υπερβολικό να αναλογισθείς μήπως η πετρελαϊκή κρίση του 1973 ήταν όντως μια αφορμή για να δικαιολογηθεί και ο “ανεξήγητα” συνεχής αλλά και επίμονος αρνητισμός της μεταπολίτευσης να δώσει πραγματικές ευκαιρίες να αναγεννηθεί η βιομηχανία. Να εκβιομηχανισθεί η χώρα, σε νέες βάσεις και να καλυφθούν τεράστια κενά της παραγωγής, μετά την απώλεια 85 συγκροτημάτων και κλάδων.
Να δεχθούμε ότι δεν μπορούσαμε να συντηρήσουμε τους κλάδους της κλωστοϋφαντουργίας, της ένδυσης και του παπουτσιού στο προκλητικό σημείο που είχαμε φθάσει με εξαγωγές και στο Παρίσι και στη Ρώμη. Είναι όμως ή δεν είναι απαράδεκτο να μας ντύνουν σήμερα οι Τούρκοι;
Να συμφωνήσουμε ότι η παγκοσμιοποίηση, μετά το 1990, δεν θα άφηνε σε χλωρό κλαρί την παραγωγή σε είδη και ανάγκες σπιτιού. Είναι όμως ή δεν είναι απαράδεκτο να αφανισθούν μέχρι και απλά καθημερινά υλικά οικοδομής και χρήσης από τα νοικοκυριά, προερχόμενα κυρίως από την ελληνική παραγωγή;
Να μη διαφωνήσουμε ότι η αγροτοβιομηχανία και η αγροτική μας μικρομεσαία παραγωγή δεν μπορούσε να σταθεί ανταγωνιστικά στην παγκόσμια αγορά και τις συνεχείς προκλήσεις της. Είναι όμως ή δεν είναι και εδώ απαράδεκτο ότι η Τουρκία συνεχίζει χρόνια τώρα να μας γεμίζει το μισό μας τσουκάλι, σκόρδα, κρεμμύδια, πατάτες και κρέας;
Το 1973 με την πετρελαϊκή κρίση ξεκίνησαν όλα αυτά. Αλλά δεν σταμάτησαν ούτε όταν το πετρέλαιο ξαναγύρισε και κάτω από τα 10 δολ. Ούτε όταν η Ευρώπη έβαλε πάλι εμπρός και έφθασε τη συμμετοχή της βιομηχανίας στο 15% του ΑΕΠ.
Γιατί στο Ελλάδισταν της μεταπολίτευσης ήταν και παραμένει μέγα αμάρτημα να κάνεις πολιτική ανάπτυξης στηριγμένη και στην ενίσχυση της ιδιωτικής οικονομίας.
Γιατί η ντουντούκα μας λέει ότι στην Ελλάδα έχουν μαζευτεί όλοι οι απατεώνες του ντουνιά… Και το κράτος επειδή νοιάζεται για το δίκιο του πολίτη και για τίποτε άλλο… δεν θα τους αφήσει να ξαναχτίσουν την αμαρτωλή βιομηχανία. Να φέρουν πολυεθνικούς και τα κεφάλαιά τους, να βρωμίσουν τον τόπο…
Τα υπενθυμίζουμε ξανά γιατί τα “υπόλοιπα” της οικονομίας, εκτός του τουρισμού (δεν ήρθε ακόμη η ώρα του…) περνάνε ήδη την ίδια και χειρότερη κρίση από εκείνη του 1973. Και όπως τότε θα έχουμε νέα γενιά προβληματικών. Αυτές που ήδη έρχονται και δεν θα είναι ογκώδεις (δεν μας έμειναν άλλωστε πάνω από 30-50 μεγάλες και άξιες ανταγωνιστικά) αλλά πλήθος μεσαίων, μικρών και πολύ μικρών. Τι θα κάνουμε αυτή τη φορά; Θα τις κρατικοποιήσουμε, χτίζοντας τώρα και κάποιες μορφές κρατικών συνεταιρισμών; Απλά ρωτάμε…
[ΠΗΓΗ: https://www.capital.gr/, του Γιώργου Κράλογλου, 28/7/2022]