Το ναυάγιο στην πώληση του πλειοψηφικού πακέτου μετοχών των ΕΛΠΕ σαφώς και έχει τα δικά του χαρακτηριστικά που έχουν σχέση με την αυστηρή ευρωπαϊκή νομοθεσία για τους ρύπους, τη στρατηγική αποεπένδυσης των πολυεθνικών του πετρελαίου από τα διυλιστήρια. Συνέβη όμως σε ένα κλίμα αμφισβήτησης της αξιοπιστίας της οικονομικής πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση, ιδιαίτερα στον χώρο της προσέλκυσης μεγάλων επενδύσεων, και με ερωτηματικά ως προς το timing, αφού και εδώ προηγήθηκαν καθυστερήσεις στη λήψη κρίσιμων αποφάσεων από τα αρμόδια όργανα του κρατικού μηχανισμού.
Σε κάθε περίπτωση, έρχεται να προστεθεί και αυτό στη «βαριά» λίστα των μεγάλων επενδύσεων που δεν έγιναν στη διάρκεια της θητείας της σημερινής κυβέρνησης, οι περισσότερες γιατί υπονομεύτηκαν, εκ των έσω, στη βάση των ιδεοληψιών και άλλων κομματικών συμφερόντων του ΣΥΡΙΖΑ. Το αποτέλεσμα ήταν να χαθεί πολύτιμος χρόνος, αλλά και ευκαιρίες που ενδεχομένως να μην εμφανισθούν ξανά στο μέλλον.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ΔΕΗ. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 ακύρωσε το σχέδιο για την πώληση της μικρής ΔΕΗ, το οποίο είχε δρομολογηθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση και αν είχε προχωρήσει θα είχε αποφέρει ένα σοβαρό τίμημα στα ταμεία της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού, αρκετά σημαντικό για τον εκσυγχρονισμό της. Σήμερα, ύστερα από ένα σωρό κυβερνητικούς πειραματισμούς, η εταιρεία έχει απαξιωθεί στο Χρηματιστήριο και αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Η ευκαιρία της μικρής ΔΕΗ έχει χαθεί οριστικά, ενώ το εναλλακτικό σχέδιο πώλησης των λιγνιτικών μονάδων της σε ιδιώτες δείχνει να έχει μείνει από ρεύμα, εντείνοντας το αδιέξοδο για τη μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας.
Τι να πούμε όμως και για το Ελληνικό. Ενα από τα μεγαλύτερα έργα αστικής ανάπλασης στον κόσμο έπειτα από τα χίλια μύρια κύματα που πέρασε από διεκδικήσεις και αντιλήψεις που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εκθρέψει και καλλιεργήσει δεν έχει ξεκολλήσει οριστικά από τα γρανάζια της γραφειοκρατίας. Και έτσι η επένδυση δεν έχει ξεκινήσει ακόμη.
Αλλά και στην περίπτωση της ΔΕΠΑ τα πράγματα δεν πάνε καλύτερα. Αν και έχει αποφασισθεί ο διαχωρισμός των υποδομών από την εταιρεία εμπορίας που πρόκειται να ιδιωτικοποιηθεί, είναι τέτοια η καθυστέρηση και η έλλειψη σαφούς χρονοδιαγράμματος που η τελευταία απαξιώνεται μέρα με τη μέρα πριν καν πουληθεί. Οσο για την παραχώρηση της Εγνατίας Οδού, παρότι αποτελεί και αυτή μια από τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί προς τους δανειστές, έχει κολλήσει και αυτή στα γρανάζια του αρμόδιου υπουργείου Μεταφορών.
Κάπως έτσι, η σημερινή κυβέρνηση θα ολοκληρώσει τη θητεία της και καμία μεγάλη επενδυτική συμφωνία ή κάποιο μεγάλο έργο δεν θα έχει να επιδείξει. Βεβαίως, έπειτα από όλα αυτά, θα μπορεί να υπερηφανεύεται στο δικό της κομματικό ακροατήριο ότι τουλάχιστον στις ιδιωτικοποιήσεις έμεινε συνεπής στις διακηρύξεις της. Ποτέ δεν τις πίστεψε, τις υπονόμευσε και εν τέλει τις «σάπισε». Αλλά έτσι δεν έρχονται επενδύσεις, ούτε ανοίγουν νέες θέσεις εργασίας και μάλιστα σε μια οικονομία που με δυσκολία κρατάει τον βηματισμό της.
[ΠΗΓΗ: https://www.in.gr/, του Σεραφείμ Πολίτη, 9/4/2019]