Ένα χαρακτηριστικό της τελευταίας δεκαετίας υπήρξε η αυξανόμενη απαξίωση της πολιτικής από τους πολίτες. Δεν έχουν ευθύνη, όμως για όσα συμβαίνουν όσοι επιλέγουν να απέχουν;
Κάθε άλλο. Η επιλογή της αποχής αφήνει ελεύθερο πεδίο για στρεβλώσεις. Ακόμη και αν θεωρούν ότι δεν τους ικανοποιούν απόλυτα οι προσφερόμενες επιλογές, ακόμα και αν υπήρξε εύλογη η απογοήτευση που ένιωσαν από το πολιτικό σύστημα, ας σκεφτούν ότι όπως λέει και η γνωστή ρήση: “Το μόνο που χρειάζεται το κακό για να θριαμβεύσει είναι να μην κάνουν τίποτε οι καλοί”. Και στο κάτω κάτω, όσο απογοητευμένος και αν νιώθει κανείς, δεν μπορεί να αφήνει παθητικά την διαμόρφωση του μέλλοντός του στα χέρια των άλλων. Η ψήφος είναι το μέγιστο δικαίωμα αλλά ταυτόχρονα και η μέγιστη υποχρέωση για κάθε πολίτη.
Το αναφέρω αυτό διότι πιστεύω ότι στις επόμενες εκλογές και τις ευρωεκλογές και τις εθνικές, το μεγάλο στοίχημα θα είναι να πειστεί ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας να συμμετάσχει και πάλι στα κοινά. Να πάει και να ψηφίσει. Αυτό θα είναι ένα πολύ μεγάλο κέρδος και μπορεί να αποτελέσει -αν πειστούν και πάλι πολλοί σοβαροί πολίτες που απέχουν ότι αξίζει να συμμετέχουν- ένα σημαντικό ανάχωμα στον λαϊκισμό. Που αξιοποιήσει τον παθητικό ρόλο πολλών πολιτών για να επικρατήσει.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια η αποχή κερδίζει συνεχώς έδαφος. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 η αποχή έφτασε στο ύψος ρεκόρ του 43,8% με αποτέλεσμα σήμερα η χώρα να κυβερνάται από μία κυβέρνηση που αντιπροσωπεύει λιγότερο από το 20% του συνόλου… Και λαμβάνει κρίσιμες εθνικής σημασίας αποφάσεις. Θυμίζω ότι τον Ιανουάριο του 2015 η αποχή ήταν 36,1%, ενώ στις διπλές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012 κυμάνθηκε στο 34,8% και 37,5% αντίστοιχα. Επίσης υψηλά επίπεδα.
Και βέβαια μπροστά μας έχουμε πρώτα ευρωεκλογές. Οι οποίες μέχρι στιγμής δεν έχουν αντιμετωπισθεί από την ελληνική κοινωνία με την δέουσα σοβαρότητα. Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά η συμμετοχή θα είναι αυξημένη. Και δεν θα αδιαφορήσουν σχεδόν… οι μισοί. Βλέπετε, το 2014 η αποχή έφτασε στο 40,6%, ενώ το 2009 ήταν 47,5%! Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά όπου και εκείνα που κρίνονται, εκτός και εντός της χώρας, είναι σημαντικά, η ελληνική κοινωνία να σταθεί στο ύψος της. Και να σηκωθούν από τον καναπέ…
[ΠΗΓΗ: https://www.capital.gr, του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, 18/4/2019]