Για μία ακόμη φορά εχθές, επιστράφηκε από την Τρόικα (ναι υπάρχει, ζει και βασιλεύει, κανονικότατα) “ως απαράδεκτο” το κυβερνητικό σχέδιο για την προστασία της πρώτης κατοικίας, εκείνο που προορίζεται ν’ αντικαταστήσει τον περιβόητο (και καταστροφικό για τη χώρα) νόμο Κατσέλη.
Τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε δει/ακούσει πως έχει βρεθεί η λύση με τις τράπεζες και επίκειται η ψήφιση στη Βουλή, τουλάχιστον τρεις (μπορεί και τέσσερις) φορές. Αν αυτή η κατάσταση της συμφωνίας, που όλο έρχεται αλλά ποτέ δεν ολοκληρώνεται, σας θυμίζει κάτι, είναι επειδή ζούμε ξανά μία μικρογραφία του έπους της ακσιοπρεπούς (sic) διαπραγμάτευσης του 2015. Σε πλήρη και απόλυτη εφαρμογή των πρακτικών που αρέσκονται ν’ ακολουθούν ο Αλέξης Τσίπρας και ο κυρ-Αλέκος, ο μέντοράς του.
Φυσικά, το πρόβλημα δεν είναι οι τράπεζες. Αυτές, βλέποντας πως μέσα από “μέτρα” (θου Κύριε…) όπως η “επιδότηση δανείου” (οικονομική επιβράβευση μπαταχτσήδων δεν πρέπει να έχει υπάρξει ξανά στη σύγχρονη οικονομική ιστορία, πουθενά στον Δυτικό κόσμο) θα έχουν σημαντικότατα οφέλη, δεν έχουν ιδιαίτερους λόγους να αντιτίθενται στις κυβερνητικές προτάσεις. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ενθουσιασμένες, αποδέχονται κάποιες “ρυθμίσεις” (π.χ. ύψος καταθέσεων οφειλέτη) γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αποκλείεται αυτές να γίνουν αποδεκτές είτε από το ΔΝΤ, είτε από την ΕΚΤ, είτε από την (γενικότερα πολύ περισσότερο φιλική προς την κυβέρνηση, κυρίως μέσω Μοσκοβισί) Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Όπως είναι ευνόητο, έχουν απόλυτο δίκιο. Οι Ευρωπαίοι και το Ταμείο, θεωρούν ότι ο ηθικός κίνδυνος που προκύπτει από τη χαλαρότητα και την απλοχεριά των προβλέψεων του νομοσχεδίου, θα δημιουργήσει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα απ’ όσα ίσως λύσει και αρνούνται να δεχθούν τον συγκεκριμένο διακανονισμό.
Όχι άδικα. Η Ελλάδα ίσως είναι η μοναδική στα χρονικά χώρα που όχι μόνο επιβραβεύει κακοπληρωτές, χωρίς προηγουμένως να έχει λάβει αυστηρά μέτρα ώστε να επωφελούνται μόνο οι έχοντες πραγματικά ανάγκη, αλλά δίνει επιπλέον πολύ περισσότερες δυνατότητες σε “έχοντες και κατέχοντες” συναδέλφους τους, ώστε ν’ αποφύγουν πληρωμές σημαντικών υποχρεώσεών τους.
Εκτός εάν κάποιος από εσάς θεωρεί ότι π.χ. όποιος έχει καταθέσεις της τάξης των €65.000 θα πρέπει να θεωρείται ανίκανος να καλύψει τις υποχρεώσεις του. Ή εάν π.χ. πιστεύει πως τα επιχειρηματικά δάνεια δεν εμπίπτουν στην κατηγορία του επαγγελματικού ρίσκου και θα πρέπει ν’ αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο που αυτό συμβαίνει για τα προσωπικά καταναλωτικά, ή στεγαστικά!
Φυσικά, δεν τρελάθηκε ξαφνικά ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και αποφάσισε να χαρίσει λεφτά σε βδελυρούς καπιταλιστές, ανάλγητους φιλεμένες και τράπεζες. Απλά, το 2019 είναι εκλογική χρονιά και η κυβέρνηση ψάχνει ρουσφετάκι, ρουσφετάκι να μαζέψει όσο περισσότερα ψηφαλάκια μπορεί. Τα δίνει όλα για να προσελκύσει πελατεία. Όσο περισσότερη πελατεία γίνεται! Όποια και αν είναι αυτή, αρκεί να μπορεί να “συνεισφέρει” ψήφους στην “αριστερή πλευρά της κάλπης”. Αυτό είναι το μοναδικό κριτήριο. Όπως, σύμφωνα με πηγές από το Μαξίμου, είπε ο κυρ-Αλέκος σε πρωτοκλασάτο στέλεχος πολύ κοντά στον Αλέξη Τσίπρα, όταν αυτό προσπάθησε να του τονίσει ότι αυτές οι ρυθμίσεις θα προκαλέσουν μεγάλο πρόβλημα στην οικονομία: “Ναι, αλλά τώρα έχουμε εκλογές”…
Το πρόβλημα με την κυβερνητική στάση, δεν είναι το (μάλλον σύνηθες πια) γεγονός ότι τον λογαριασμό θα πληρώσουν όλοι οι συνεπείς φορολογούμενοι. Ούτε το, επίσης συνηθισμένο πλέον, διεθνές ρεζίλεμα της χώρας. Αυτά κοντεύουν να γίνουν “τετριμμένα” και “αυτονόητα” (δυστυχώς)…
Το ουσιαστικό πρόβλημα βρίσκεται αφενός στη συγκεκριμένη διευθέτηση, η οποία κάνει πολύ δυσκολότερη την επίλυση του καταστροφικού θέματος με τα κόκκινα δάνεια (οι προσφυγές “Γιατί αυτός δεν πληρώνει, ενώ εγώ πρέπει;” θα κατατεθούν κατά δεκάδες χιλιάδες), αφετέρου στο εξαιρετικά κακό παράδειγμα που δίνεται προς όλους όσους έχουν ή πρόκειται ν’ αναλάβουν σύντομα, οικονομικές υποχρεώσεις.
Παράδειγμα το οποίο εύκολα μπορεί ν’ αποδειχθεί μία πανίσχυρη βόμβα, στα θεμέλια της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας. Παράδειγμα ικανό να πετάξει οκτώ χρόνια Μνημονίων και θυσιών στα σκουπίδια και ν’ αναστρέψει ακόμη και αυτήν την αναιμική ανάπτυξη που βλέπουμε τους τελευταίους μήνες.
Αυτά είναι προβλήματα που δεν απασχολούν είτε τον πρωθυπουργό της χώρας, είτε τα στελέχη που αυτός επέλεξε για να λύσουν τα προβλήματα. Ο Αλέξης και ο κυρ-Αλέκος “έχουν να κάνουν εκλογές! Όλα τα υπόλοιπα μπορούν να παν’ να… μπιιιπ!”
Να τους χαιρόμαστε…
[ΠΗΓΗ: https://www.capital.gr, του Πέτρου Λάζου, 20/3/2019]