Θυμάστε στο γυμνάσιο την έννοια του ακίνητου παρατηρητή από το μάθημα της φυσικής; Αυτού που βρίσκεται σε ένα υποθετικό σημείο του χώρου και μελετά μακρόθεν την συμπεριφορά κινούμενων αντικειμένων ή ουρανίων σωμάτων όπως της Γης ή της σελήνης;
Το θυμήθηκα χθες βράδυ καθώς παρακολουθούσα μια δημοσιογραφική έρευνα σχετικά με την περίφημη επένδυση του πρώην Εμίρη του Κατάρ στην Ζάκυνθο. Αισθάνθηκα σαν τον ακίνητο παρατηρητή, που ανίκανος να αντιδράσει, παραμένει αιώνιος παρατηρητής γεγονότων που πιθανότατα θα επηρεάσουν σημαντικά τη ζωή του… Σκεφθείτε τα παραδείγματα της γυμνασιακής φυσικής… Τραίνα που τρέχουν με Χ ταχύτητα και ψ τετράγωνο επιτάχυνση και συγκρούονται, πλανήτες που περιστρέφονται αίφνης με διπλάσια ταχύτητα…
Έτσι κι εδώ… Σε παράθυρα μερικών δεκάδων ιντσών γινόμαστε μάρτυρες σε κάθε δελτίο ειδήσεων μιας σπειροειδούς καθοδικής κίνησης στην οποία έχει εμπλακεί η ελληνική οικονομία και όχι μόνο. Και λέω σπειροειδούς, διότι βλέπουμε το τέλος να έρχεται μαρτυρικά αργά… Φτάνω στον πειρασμό να δηλώσω πως θα ήταν ίσως προτιμητέα μια ελεύθερη πτώση πριν 1-2 χρόνια παρά αυτό το μαρτύριο της σταγόνας…
Η καθημερινότητα είναι τραγική. Αν πράγματι δει κανείς τα τεκταινόμενα ως ακίνητος παρατηρητής μακριά από κομματικές και άλλες παρωπίδες, η κατάθλιψη είναι μονόδρομος. Συνεχείς αποτυχίες στην εξωτερική πολιτική, συνεχείς αποδείξεις της ανεπάρκειας του πολιτικού προσωπικού και συνεχώς δυσοίωνες προοπτικές από πολλά μέτωπα: Των εταίρων, της αξιολόγησης, των επενδύσεων (το πιο πετυχημένο ανέκδοτο: Επένδυση στην Ελλάδα), της πορείας της οικονομίας, της κοινωνικής πρόνοιας, της υγείας, φυσικά της παιδείας, μέχρι και του αθλητισμού…
Ακόμη και η εικόνα του πρωθυπουργού μας με το κουρασμένο πρόσωπο να εκφωνεί επικήδειο για τον Κάστρο –ανάμεσα σε όλους τους θλιβερούς ηγέτες του τρίτου κόσμου–, μόνο απογοήτευση μου έφερε. Αν έδινε δε και κανένας προσοχή σε αυτά που έλεγε… η απογοήτευση θα γινόταν απελπισία…
Ως ακίνητος παρατηρητής όμως, οφείλω να κοιτάξω και στην απέναντι πλευρά. Ψάχνω την ελπίδα και βουλιάζω στην απόγνωση… Αν οι εναλλακτικές λύσεις για μια ρεαλιστική ανάκαμψη είναι αυτές που απαρτίζουν το λεγόμενο δημοκρατικό τόξο του κοινοβουλίου (δεν θεωρώ την Χρυσή Αυγή λύση), τα πράγματα είναι πιο σκούρα από όσο νομίζουμε…
Από την μια ένας φέρελπις πολιτικός γόνος που η μόνη του ανησυχία είναι μην και δεν σηκώσει αποτελεσματικά στους ώμους του το βαρύ οικογενειακό όνομα και για τον λόγο αυτό κανακεύει το παλιό πολιτικό προσωπικό, το κουρασμένο, το φθαρμένο, το απορριπτέο στη συνείδηση του πολίτη. Και δεν καταλαβαίνει πως με την πολιτική αυτή περιορίζει την όποια συγκομιδή ψήφων στο ποσοστό της συσπειρωμένης κομματικής του βάσης. Ούτε έναν ψήφο παραπάνω…
Από την άλλη ένα τσούρμο αιθεροβάμονες για τους οποίους στόχος δεν είναι η σωτηρία της χώρας αλλά η εγκαθίδρυση μιας νέας πολιτικής δύναμης με την διεύρυνση της λεγόμενης κεντροαριστεράς. Μα πώς να αναβιώσεις έναν πολιτικό χώρο-βαβέλ;… Ποιοι αλήθεια είναι οι κεντροαριστεροί;
Το παλαιοκομματικό ΠΑΣΟΚ της Φώφης που προσπαθεί να βγει μπροστά με «νέα πρόσωπα» όπως ο… Λοβέρδος;
Το Ποτάμι του κουρασμένου οδοιπόρου Θεοδωράκη, το οποίο σιγά-σιγά διαλύεται στα εξ ων συνετέθη; Ο Δημήτρης Τσιόδρας ο εκπρόσωπος τύπου του Ποταμιού, δήλωσε πρόσφατα ότι «δεν έχει νόημα η συγκόλληση παλαιών αλλά η δημιουργία ενός πραγματικά νέου ενιαίου μεσαίου πόλου». Δηλαδή μην μας βλέπετε σαν κόμμα με ποσόστωση σε μια ένωση κομμάτων… Πάμε να το πάρουμε από την αρχή…
Το ΚΙΔΗΣΟ; Καλύτερα να μην σχολιάσω… Κολλημένο στο παρελθόν… Ο Γιώργος Ελενόπουλος που έχει αναλάβει ρόλο εκπροσώπου, γκρινιάζει ακόμα για την «την καταστροφική κυβερνητική πενταετία πριν από το 2009»!!!, και «για το ότι την νόμιμη Κυβέρνηση 2009-2011 χτύπησαν και έριξαν δυνάμεις μέσα και έξω από την χώρα»!!!
Η ΔΗΜΑΡ έχει χάσει το παιχνίδι, ο μπαρμπα-Φώτης την έκαψε, μην επανερχόμεθα…
Υπάρχουν κι άλλοι… Η «Επόμενη Ελλάδα» του Γιάννη Ραγκούση, η «Νέα Σοσιαλδημοκρατία» του Γιάννη Μαγκριώτη, ο όμιλος κοινωνικού, πολιτικού και επιστημονικού προβληματισμού ΑΚΤΙΔΑ, η Ένωση Δημοκρατικής Εθνικής Μεταρρύθμισης (Ε.Δ.Ε.Μ)…
Και τι κάνουν όλοι αυτοί; Μαζεύονται και συζητούν τι θα κάνουν και με τι σχήματα θα κατέβουν στις επόμενες εκλογές… Λες και υπάρχει χρόνος μέχρι τις επόμενες εκλογές…
Και εμείς συνεχίζουμε να είμαστε οι ακίνητοι παρατηρητές… Παρακολουθούμε το ατελείωτο σπιράλ της καταβύθισης σε όλους τους τομείς…
Παρακολουθούμε δελτία ειδήσεων, οικτίρουμε τον εαυτό μας και περιμένουμε το τέλος -πάντα σαν παρατηρητές… και ακίνητοι.
Πάντως, όποιο κι αν είναι το τέλος, ένα είναι σίγουρο: Θα είναι θεαματικό ούτως ή άλλως.
Μοναδική ελπίδα για «τέλος-καλό-όλα-καλά» παραμένει η ανάδυση κάποιου ή κάποιων υγιών σχημάτων με τη δυναμική και την απαιτούμενη κεκτημένη ταχύτητα να ταράξουν τα νερά. Τα στάσιμα νερά της ελληνικής πολιτικής σκηνής που έχει ξεχάσει τι σημαίνει ανανέωση όχι μόνο προσώπων, αλλά και πολιτικής σκέψης. Και την ανάδυση αυτή θα την προκαλέσουν κοινωνικές κυρίως δυνάμεις – όχι με την έννοια του κοινωνικού αυτοματισμού αλλά με την έννοια της κοινωνικής αφύπνισης.
Σε αντίθετη περίπτωση θα ζήσουμε και θα πεθάνουμε ως ακίνητοι παρατηρητές. Δεν θα είναι κρίμα;-
[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Αχιλλέα Σκυριανού, 1/12/2016]