Οι εκλογές στο ομόσπονδο κρατίδιο του Μεκλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας (ένα από τα μικρότερα της ομοσπονδιακής Γερμανίας), συνήθως αντιμετωπίζονται με σχετική αδιαφορία. Ακόμη και τα τελευταία χρόνια, όταν και συγκέντρωναν μεγαλύτερη προσοχή καθώς πρόκειται για το κρατίδιο της καγκελαρίου Merkel (εκλογική της περιφέρεια), η σημασία η οποία δίνονταν στις τοπικές εκλογές ήταν μικρή.
Αυτό ίσχυε μέχρι την τελευταία αναμέτρηση. Το απόγευμα όμως της περασμένης Κυριακής, τα μάτια όλης της Ευρώπης (και αρκετά από ολόκληρο τον πλανήτη) ήταν στραμμένα στην μικρή ομόσπονδη Δημοκρατία. Διότι όλοι περίμεναν να δουν την εκλογική συγκομιδή του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος (CDU) της κυρίας Μέρκελ.
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο η Γερμανίδα καγκελάριος, άλλοτε παντοκράτωρ της πολιτικής σκηνής της χώρας της, αντιμετωπίζει πλέον πολλά εσωτερικά προβλήματα. Και έχει δει την δημοτικότητά της, να κατακρημνίζεται σε “βάθη” πρωτόγνωρα για αυτήν. Κυρίως λόγω της (φιλόξενης) θέσης της στο ζήτημα των προσφύγων αλλά και την ιδιαίτερα (κατά πολλούς Γερμανούς) επιεική στάση της απέναντι στην Ελλάδα του Αλέξη Τσίπρα.
Αυτή η τάση εναντίον της Angela Merkel, απεικονίστηκε πλήρως στο εκλογικό αποτέλεσμα του Mecklenburg-Vorpommern. Το CDU υπέστη σοβαρότατη ήττα και κατετάγη τρίτο κόμμα. Με την δεύτερη θέση να περνά στο ακροδεξιό, λαϊκιστικό Alternative fur Deutschland (AfD). Του οποίου οι θέσεις είναι κάθετα αντίθετες τόσο στην υποδοχή προσφύγων, όσο και στον δανεισμό προς την Ελλάδα…
Η Angela Merkel δεν έχει πλέον ιδιαίτερα περιθώρια. Είναι αναγκασμένη να κάνει στροφή (μικρή ή μεγάλη) και στα δύο φλέγοντα ζητήματα. Εάν θέλει να επανεκλεγεί στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2017, θα πρέπει να σκληρύνει την στάση της…
Στο προσφυγικό ζήτημα όμως δεν έχει, επίσης, πολλά περιθώρια. Οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει δημόσια είναι εξαιρετικά σοβαρές και δεν μοιάζει πολύ πιθανό το να υπαναχωρήσει από αυτές. Και να το προσπαθούσε, το μόνο που θα κατόρθωνε θα ήταν η μετατροπή της Ευρωπαϊκής πολιτικής απέναντι στους πρόσφυγες σε ένα τεράστιο μπάχαλο. Εχθές εξάλλου, από την σύνοδο των G-20 όπου βρίσκεται, υποστήριξε ότι η στάση της “ήταν η σωστή”. Οπότε σε αυτό κομμάτι της πολιτικής της, δεν πρέπει να αναμένονται σημαντικές αλλαγές…
Επομένως το μόνο πεδίο που της απομένει για να “ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των Γερμανών”, είναι η στάση απέναντι στην Ελλάδα. Τόσο στα δημοσιονομικά, οικονομικά και τα ζητήματα μεταρρυθμίσεων, όσο και στο προσφυγικό. Η κυριακάτική συνέντευξη του Γερμανού υπουργού εσωτερικών κυρίου Thomas De Maiziere, στην Die Welt, μόνο τυχαία δεν πρέπει να θεωρείται. Ο στόχος της ήταν ξεκάθαρος και διπλός. Από την μία πλευρά η προσπάθεια της τελευταίας στιγμής να κερδίσει τις εντυπώσεις των ψηφοφόρων στο Mecklenburg-Vorpommern και από την άλλη να σηματοδοτήσει την αλλαγή στάσης της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα.
Η εικόνα είναι ξεκάθαρη. Ακόμη και αν αληθεύουν οι φήμες οι οποίες θέλουν την κυρία Merkel να μην επιδιώκει την επανεκλογή της (με στόχο είτε την προεδρία της Δημοκρατίας της Γερμανίας, είτε ανώτατο Ευρωπαϊκό αξίωμα στις Βρυξέλλες), ο όποιος διάδοχός της είναι “υποχρεωμένος-η” να τηρήσει πραγματικά σκληρή στάση, απέναντι στην Ελλάδα. Εάν πρόκειται το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα να παραμείνει στην εξουσία και να κρατήσει το AfD σε (σχετικά) χαμηλά ποσοστά…
Το λογικό θα ήταν η Ελληνική κυβέρνηση, να έχει προβλέψει την εξαιρετικά άσχημη κατάσταση η οποία διαμορφώνεται, καιρό τώρα, για την χώρα στην Ευρώπη. Και να έχει λάβει τα μέτρα της. Να έχει τηρήσει διαφορετική στάση στην υπόθεση Γεωργίου και να έχει ολοκληρώσει, τουλάχιστον, τα προαπαιτούμενα για την τελευταία υποδόση-υπόλοιπο από την πρώτη αξιολόγηση.
Δυστυχώς όχι μόνο δεν έχει κινηθεί ανάλογα αλλά, αντιθέτως, προσπαθεί και πάλι να επιτύχει “πολιτική λύση”. Σαν να μην έχει καταλάβει ότι το δημοψήφισμα για το Brexit, έγινε και τελείωσε. Με αποτέλεσμα να μοιάζει η μοναδική που δεν ξέρει ότι τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ, στις Βρυξέλλες…
Βλέπετε όμως, στα μέσα Οκτωβρίου, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχει συνέδριο. Και η “αριστερή κριτική” στον Δόκτορα θα είναι πολύ έντονη αν π.χ. έχει τοποθετηθεί, επίσημα και επώνυμα, ένας Γάλλος (λέω εγώ τώρα) σαν πρόεδρος του νέου Υπερταμείου. Οπότε θα κάνει τα αδύνατα, δυνατά να μεταφερθεί η υποδόση για τον Νοέμβριο και η δεύτερη αξιολόγηση ένας Θεός ξέρει πότε. Εκτός και στοχεύει σε κάποια συνολική “απόδραση”…
Αυτές οι καθυστερήσεις βέβαια, θα κοστίσουν στον Ελληνικό λαό, τον Έλληνα φορολογούμενο, κάμποσες εκατοντάδες εκατομμύρια. Ίσως και δισεκατομμύρια. Αλλά γιατί αυτό να ενοχλεί ή, έστω, ν’ απασχολεί τον Αλέξη Τσίπρα; Πριν και πάνω απ’ όλα, προέχει να διαφυλαχτεί το κομματικό δοβλέτι…
[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Πέτρου Λάζου, 6/9/2016]