Δεν μπορώ βέβαια να μεταφέρω από το περιπτεράκι του Τόλη τις 2.000 λέξεις που απευθύνει ο Ομότιμος Σαράντης σε προσωπική επιστολή προς τον Δρ Νικόλαο Αρβανιτίδη, προφανώς θορυβημένος από τις συνεχείς επιστημονικές αναρτήσεις του τελευταίου σχετικά με τον ορυκτό πλούτο της Χαλκιδικής, αλλά η εισαγωγή θα σας δώσει μια ιδέα για το τι πρόκειται…
«Αγαπητέ συνάδελφε Νίκο Αρβανιτίδη,
Παρόλο που στα πλαίσια δημόσιων ανακοινώσεων και σχολίων έχουμε βρεθεί σε αντίπερα όχθες, και παρόλο που στη μία επίσης φορά που συνυπήρξαμε σε δημόσια ενημερωτική εκδήλωση -θυμάσαι φαντάζομαι- αναπτύξαμε εντελώς αντίθετα ο καθένας μας επιχειρήματα, δεν παύουμε να είμαστε συνάδελφοι γεωλόγοι και να καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας περισσότερο απ’ ότι μας καταλαβαίνουν, και εμένα και εσένα, οι μη του συναφιού μας. Θα απευθυνθώ λοιπόν εδώ στο συνάδελφο γεωλόγο Νίκο Αρβανιτίδη με την απαραίτητη ευθύτητα και ειλικρίνεια που ταιριάζει σε επιστήμονες όταν συμβαίνει να διαφωνούν για κάποιο θέμα σχετικό με την επιστήμη τους, κάτι που και εγώ και εσύ ξέρουμε πόσο συνηθισμένο και θεμιτό είναι, αλλά επίσης και πόσο χρήσιμο για την πρόοδο τόσο της ίδιας της επιστήμης όσο και του αντίκτυπού της στις όποιες κοινωνικές της προεκτάσεις. Και το θέμα εν προκειμένω αφορά τα της μεταλλευτικής δραστηριότητας στην ανατολική Χαλκιδική.
Σπεύδω εκ προοιμίου να σου αναγνωρίσω τη μεγαλύτερη και πιο μακρόχρονη από τη δική μου προσωπική σου ενασχόληση με το θέμα και μάλιστα από θέση υπηρεσιακής ευθύνης. […]»
Κ.λπ., κ.λπ….
Στέκομαι στο «[…] δεν παύουμε να είμαστε συνάδελφοι γεωλόγοι και να καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας περισσότερο απ’ ότι μας καταλαβαίνουν, και εμένα και εσένα, οι μη του συναφιού μας». Αγαπητέ ομότιμε, το στοίχημα είναι ακριβώς αυτό… Να σε καταλαβαίνουν εξίσου και οι «μη του συναφιού»… Αλλιώς άσε την δημόσια έκθεση σε ημερίδες και μπλογκ, και περιορίσου στα της επιστήμης…