Εν αρχή ήν το παθιασμένο κατακόκκινο σύνθημα: “Ούτε σε ξερονήσια ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δεν λυγίσανε οι κομμουνιστές”, με το οποίο δόθηκε το κέλευσμα της έναρξης των εργασιών του 2ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ.
Την ίδια στιγμή, στην αρένα του ταε κβο ντο, συνυπήρχαν εκτός από τις “κόκκινες”σημαίες, κυβερνητικά και κομματικά στελέχη, πρώην στελέχη της ΔΗΜΑΡ, πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ο Κώστας Ζουράρις “φορώντας” τον Ελύτη και ο Πάνος Καμμένος με καρφιτσωμένο ένα πορφυρό γαρύφαλλο στο πέτο.
Αυτή ήταν η σύνθεση του 2ου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ που θύμισε μπουφέ: Εδέσματα για κάθε γούστο που η ταυτόχρονη κατανάλωσή τους προκαλούσε δυσπεψία.
Αυτό το παρδαλό ψηφιδωτό πάντως, δεν έφερε χαμόγελα στο ακροατήριο. Η κόπωση της δίχρονης εξουσίας και των οβιδιακών μεταμορφώσεων του ΣΥΡΙΖΑ , ο οποίος πλέον συγκυριακά τσαλαβουτά σε “συμμαχίες” ετερόκλητες ενός ιδεολογικού αχταρμά, που τον ονομάζει “διεύρυνση”, ήταν κατά τι μελαγχολικό. Ακόμη και για όσους συνέδρους δεν ένιωσαν καμια αμηχανία ακούγοντας τον Πάνο Καμμένο, να τους αποτελεί “συντρόφους” με τους οποίους έφτιαξε έναν “νέο Γοργοπόταμο”.
Αυτή ήταν η τοιχογραφία όταν στο βήμα ανέβηκε ο Αλέξης Τσίπρας, στέλνοντας σωρό αντιφατικών μηνυμάτων, προς πάσα (κομματική) κατανάλωση: Η διαπραγμάτευση του 2015 ήταν επιβεβλημένα εξαντλητική, το Δημοψήφισμα “θρίαμβος” του ελληνικού λαού, η αντιστροφή του “όχι” σε “ναι”, θρίαμβος του ρεαλισμού, το τρίτο μνημόνιο και προϊόν εκβιασμού αλλά και αναγκαίο, η οικονομία προς απογείωση αλλά η λιτότητα δεν τερματίστηκε, η συμφωνία υποχρεωτική αλλά και σωτήρια, ο ΣΥΡΙΖΑ και ανυπότακτος και συνεπής σε όλες τις δεσμεύσεις του και γενικώς όλα σχεδόν έγιναν καλώς καμωμένα βάσει των συνθηκών και εφεξής θα γίνουν κι ακόμα καλύτερα.
Παρεκτός, αν οι δανειστές δεν τιμήσουν τις υπογραφές τους, είπε ο κ. Τσίπρας και δεν ελαφρύνουν το ελληνικό χρέος ταυτόχρονα με την ολοκλήρωση της β’ αξιολόγησης. Αυτό θα ισοδυναμεί με CasusBelli από την ελληνική πλευρά, εννόησε και κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει ανεκτό από τη συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Καθώς όμως το ευρώ είναι μονόδρομος και τούτα, όπως είπε, τα έχει λύσει το κόμμα (εφόσον έφυγαν και τα “αριστερά βαρίδια” των λαφαζάνηδων), δεν εξήγησε τι ακριβώς έχει στο μυαλό του να πράξει εάν οι όποιες παρεμβάσεις για το χρέος μεταφερθούν στο 2018 και βλέπουμε, κατά τη βερολινέζικη ριτσέτα. Τι είδους “πυρομαχικά” θα χρησιμοποιηθούν για τη νέα μάχη είναι αδιευκρίνιστο.
Μήπως η “ηρωική” έξοδος από την Ηρώδου Αττικού θα ήταν μια κάποια λύση στην περίπτωση αυτή; Ο ίδιος, μίλησε για εκλογές “μετά από τρία χρόνια”, δίνοντας καταφατική απάντηση σε ένα από τα “υπαρξιακά” ερωτήματα του Συνεδρίου: Θα τα καταφέρουμε;
Πέραν τούτων, σκιαγράφησε και τον επερχόμενο ανασχηματισμό ( οψέποτε κι αν αυτός γίνει) μιλώντας για υπουργικές θέσεις που δεν έχουν παραχωρηθεί σε μονιμότητα, σάλπισε και κάτι αριστερά τσιτάτα από τα νιάτα του περί μη υποχώρησης του ΣΥΡΙΖΑ στον παγκόσμιο καπιταλισμό, χειροκρότησε τον “σύντροφο” Πάνο, έστειλε και μηνύματα στο κόμμα να σοβαρευτεί και ν αφήσει τις φράξιες και τα χωριστά συναπαντήματα και αποχώρησε ησύχως.
Το τριήμερο που ακολουθεί το ταεκβον ντο θα είναι εμφανώς “ντιβάνι” ομαδικής ψυχανάλυσης για τα στελέχη που θα κληθουν να απαντήσουν “πού ήρθαμε και πού πάμε” και μαγέρικο από όπου θα βγουν οι νέοι “ισχυροί” της Κουμουνδούρου.
[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, τηςΝίκης Ζορμπά, 14/10/2016]